Bugün hep birlikte, Can’ın işyeri Dreamworks’ün Los Angeles Glendale’deki stüdyo ofisine gittik. Böylece Everest babasının çalıştığı şirkette ilk gününü geçirmiş oldu. Can’ın arkadaşları Everest’le tanıştılar, Kamer’i tebrik ettiler. Şirkette öğle yemeği yedik ve bu üçüncüsü olan gelişimizle artık iyice aşina olduğumuz Dreamworks’ün muhteşem bahçesinde adeta bir doğa turu attık!
Kaliforniya baharının yaz sıcaklarını aratmadığı bu günlerde, Everest’i artık her gün iki defa Santa Clarita’daki evimizin çevresinde gezdiriyoruz. Büyüklü küçüklü parklar ve geniş caddelerin kenarlarındaki park yollarından yaptığımız bu yürüyüşlerde bizim afacan genelde hep uyuyor. Dün kameramı almıştım bir kaç fotoğrafını çekeyim diye, bu defa 2 saat süren yürüyüşte hiç uyanmadı!
Valencia Summit Park, Santa Clarita’nın batısında mahalle arasında minik bir park. Park’a girdiğiniz anda yüksek ağaçların altındaki çimenlerin yeşilliği suratınıza çarpıyor adeta! O kadar kalın bir çimen örtüsü oluşturulmuş ki ordu geçse üstünden bir şey olmayacakmış gibi. Parkta, girişteki tabelanın dekorundan başka hiç bir yerde çiçek yok; sadece çimen ve ağaçlar. Mekanın etrafında beton yollarla yürüme parkurları ve tam ortada çocuklar için oyun parkı yapılmış. Çocukların oynadığı zeminde kum yerine iri odun talaşları kullanılmış.
San Francisquito Creek Trail Parkuru, Santa Clarita Summer Grove’deki evimizin dibinde, harika bir spor ortamı. Geniş nehir yatağının her iki tarafında, evlere parelel olarak yapılmış. Zemin asfalt olmasına karşın bir çok noktada toprak paralel yollar da mevcut. Önemli bir kısmında bisiklet için gidiş-geliş 2 şerit ve yürüyüş-koşu için de bir şerit işaretlenmiş. Yol çizgileri, bilgi-uyarı levhaları, köpek ihtiyaç istasyonları çok düzenli yerleştirilmiş. Parkur boyunca bisikletlilerin yayalara, her ikisinin de atlılara yol vermesi gerektiği hatırlatılıyor. Buraya geldiğimizden beri bir buçuk aydır her sabah güneş doğduktan hemen sonra 5 km yürüyüş yapıyorum, daha hiç atlı görmedim. Ancak nehir yatağında da devam eden atlı parkurları ve adım başı bilgi-uyarı levhalarını görebiliyorum.
Geçen sene 8 Kasım’da doğan ikinci torunumuz Everest’i görmek için geldiğimiz ABD’de, evlatlarımız Can ve Kamer’in yaşadıkları ev, Los Angeles’ın Santa Clarita şehrinde. Burası 1987 yılında kurulmuş yepyeni bir şehir. Genelde yaşam alanları ferah ve geniş caddelerden oluşan ABD şehirleri için bile örnek olsun diye düşünülerek planladığı için, defalarca birçok şehrini gördüğümüz halde, hala bizi şaşırtacak kadar düzenli, güvenli ve tertemiz bir şehir. Santa Clarita evleri Kaliforniya’nın bu bölgesinin tarihi mimarisine uygun olarak yapılmış. Bu nedenle yaşam alanlarını oluşturan mahalle ve sokaklardaki evler birbirine benziyor. Çarşılar ve ticaret merkezleri ise diğer şehirlerdekilerden farklı değil. Ancak gene de buradakiler daha geniş, daha özenli ve daha güzel diyebilirim.
Valencia’nın güneyindeki dağlık bölgenin anayol kıyısındaki Ed Davis Parkı’ndan yola çıkarak, Towsley Kanyonu boyunca bölgenin en yüksek noktasına ulaşıp, Wiley Kanyonu tarafından başlangıç yerine varan patika yaklaşık 9 km uzunluğunda. Patika ile ilgili notlarda 5.0 mil ve 2.5 saat olarak belirtilmesine karşın, bu halkayı zorlanmadan 2 saatte yürüdüm.
Pekçok Ankaralı’nın Piknik ile ilgili anıları vardır. Kızılay’daki Petkim Genel Müdürlüğü’nde görev yaptığım yıllarda(1972-1981) her fırsatta yağlı kağıda sarılı rus salatalı sosisli sandviçlerini tadardım. O kadar lezzetli olurlardı ki tok karna bile yiyebilirdiniz. Arjantin birasını küçük kaçamaklarda içerdik. Vaktimiz olursa ızgaralarından tadardık.
Ayşen’in işyeri de Kızılay’da olduğu için en çok tercih ettiğimiz mekandı Piknik. Akşam mesai bitiminde Piknik’de buluşur, bir şeyler yedikten sonra sinema tiyatro konser söyleşi ne varsa oraya koşardık. Piknik’de servis o kadar hızlıydı ki hiçbir zaman bir etkinliğe gitmeden önce alelacele birşeyler atıştırmak zorunda kalmaz, Pikinik’teki o kısa sürede çok lezzetli bir akşam yemeği yemiş olurduk. Zamanımız bol olduğunda bile Piknik’i tercih ettiğimiz çok olurdu. Ama servis o kadar çabuk olurdu ki sırada bekleyenler olduğunu izlediğimiz için fazla kalamazdık!
Sevgili Dostlarımız Filiz ve Ayhan Yörük, ikinci torunumuz Everest’i görmek üzere ABD’ye uçmadan önce, Karşıyaka Yamanlar Gençlik Merkezi’nde bize güzel bir “Uğurlama Kahvaltısı” düzenlediler. Bu vesile ile hem daha önce göremediğimiz bu mekanı tanımış olduk, hem de bir yaz gününü çağrıştıran güneşli bir günde yolculuk hazırlıklarımıza soluk aldıran keyifli bir gün geçirdik.
Çok uzun süredir Bergama’yı tekrar görmek istiyordum; sol dizimdeki sızılar tamamen geçmediğinden, nihayet bu Pazar bir doğa ve tarih ziyareti yapmak üzere Bergama’ya gitmeye karar verdik. Bu geziyi Villakent’e İstanbul’dan gelerek yerleşen Gülbağ ailesi ile birlikte yaptık. Aylin ve Ali Rıza Gülbağ çifti ve fıstık kızları Sude Naz ile birlikte Asklepion ve Akropolis’deki antik eserleri gezdik, ancak zamanımız kalmadığından Bergama Müzesi’ni bir sonraki seyahate erteledik.
Sevgili Dostum Ayhan Yörük ve oğlu Bahadır ile birlikte, Kastamonu’ya giderken bir günü de Bolu’ya ayırdık. Binalar, taşıtlarla taşan yollar ve yeterli yeşil alanlardan yoksun yerleşim bölgeleriyle Anadolumuzun diğer şehirleriyle benzerlik gösteren Bolu’ya gelirken çevresindeki ormanlık dağlarıyla tam bir tezatlık içinde olduğunu gördüm. Bu nedenle şehirde kısa bir tur attıktan sonra soluğu Bolu yaylalarında aldık. Yeşilin her tonuyla Bolu Aladağlar bölgesi, ülkemizdeki doğa güzelliklerinin ender örneklerinden birisi.