Nişanlanmak çiftin özel kararıdır ve birbirlerine evlilik sözü vererek nişan yüzüklerini kendileri takarlar. Bu birliktelik evlilikle neticelenme aşamasına geldiğinde, nikah törenine karar verilerek bütün dostlar davet edilir. Böyle düşünüyorduk Ayşen’le ve böyle de yaptık.

Nişan törenimizden malesef hiç bir fotoğrafımız yok, bu nedenle sadece yazacağım:

1975 yılı başlarında Ankara’da başlayan arkadaşlığımızı, yıl sonuna doğru herkese duyurmak için yüzük takmaya karar vermiştik. Bu amaçla Aralık ayında maaşlarımızı alınca Kızılay’da bir kuyumcuya gittik. Ayşen çok zarif ve ince yüzükler seçti. Tezgahtar yüzüklerin içine hangi tarihin yazılacağını sorduğunda “Bugün” demiştim: 3 Aralık 1975.

Yüzükler hazırlanıp geldiğinde ben hemen oracıkta takmak istemiştim ama Ayşen bana engel oldu. Bir tören düzenlemeyeceğimizi düşünmüştük, ama bu elbette bu kadar basit olmazdı!

Ertesi gün güzel bir film gösterimi için sinemaya gitmeyi planlamıştık. Film başlayınca cebimden kutuyu çıkarıp tekrar yüzükleri takmak istedim, Ayşen gene engel oldu.

Sonraki gün Ayşen’in o sıralarda ikamet ettiği Gaziosmanpaşa’daki evine yakın ve sık sık gittiğimiz pastanede buluştuk. Her zamanki gibi siparişlerimizi verdik ve uygun bir zamanda masanın altında yüzükleri parmaklarımıza taktık!

Bunun ne kadar heyecan verici bir şey olduğunu anlatmama gerek yok. Minicik yüzükler müthiş bir enerji yayıyordu sanki ve biraz mahçup elimizi ortalığa çıkarabildik.

Pastanede yeme ve içmeler bittikten sonra, hesabı ödemek için kasaya gittiğimde pastanenin sahibi olduğunu sandığım kasiyer hesabı aldıktan sonra ”Tebrik ederim” dedi. Bunu farkedebidiklerine ne kadar şaşırdığımı bilemezsiniz!

Daha sonra pastaneden çıkarken de koşup kapıyı açtığını hatırlıyorum. Ertesi gün ikimiz de işyerlerimizde tebrikleri kabul ettik. Bundan sonrası yaklaşık yarım sene süren evlilik hazırlıklarıyla geçmişti.