Bozdağ, Gediz ve Küçük Menderes nehirlerinin arasında yükselen dağ kütlesinin, Salihli ile Ödemiş arasında kalan kısmında yer alan ve  Antik çağlarda “Tmolos Dağı” diye adlandırıldığı ifade edilen, 2159 metrelik doruğuyla İzmir’in en yüksek dağıdır.

Dün bir grup arkadaşımla Bozdağ’a çıkmaya karar verdik. Kış aylarında karlar içinde tırmanmaya alışık olduğumuz ve İzmir’in kış dağcılığı yapılabilecek biricik dağı olan Bozdağ, bu bahar aylarında yeşil ağırlıklı çiçekli bir dağ görünümündeydi. Buna karşın, Bozdağ kasabasından 2 saat 40 dakikada ulaştığımız zirvesindeki sert rüzgarıyla, kış aylarındaki o sert yüzünü hatırlattı hemen.

Sabah Bozdağ kasabasına geldiğimizde arkadaşımız Ayhan Yörük, bizlere Bozdağ’ın meşhur güvecini hakkıyla tattırmak için hemen kolları sıvadı. Evinden getirdiği sebzeleri ve kendi özel zeytinyağını ve güveç tenceresini kaptığı gibi Bozdağ’lı Kasap Yusuf’un dana bonfileleri ile güveci hazırlayıp fırına teslim etti. Güveç 5 saat pişecek ve Bozdağ zirvesinden döndükten sonra ödül olarak bizleri bekleyecekti. Nitekim aynen öyle oldu ve Bozdağ kasabasındaki bir kır lokantasında etkinliğin bütün  yorgunluğunu bu muhteşem ziyafetle  attık diyebilirim. Büyük organizatör(!) Ayhan Yörük sofradaki ekmeği bile özel  olarak temin etmişti.

Sabah İzmir’den başlayan yolculuk, Tire’de çorba ile devam edip, meşhur Bozdağ Katmeri ile devam eden kahvaltı faslı ve güveç organizasyonu ile tırmanış için biraz geç  sayılabilecek  saatte, 10:40’da başladı. Hızla Bozdağ’ı geçip ormana girdik. Baharın bütün güzellikleri ormanın her noktasında izleniyordu. Çam ve kestane ağaçları diplerinde türlü çiçekler, kuş cıvıltıları ve dereciklerin su şırıltıları arasında hızla yükselerek ormanı arkamızda bıraktık. Bozdağ’ın o karlı yamaçları şimdilerde rengarenk çiçeklerle doğal bir bahar halısına bürünmüştü adeta.

Yükseldikçe Bozdağ kasabası, Elmabağ köyü ve Gölcük aşağılarda kalırken, zirveye doğru küçük kar kuyuları görmeye başladık. Genellikte geride kalıp fotoğraf çekiyorum ve tempolu bir tırmanış yaptıran Rehberimiz Muharrem Kaya’nın verdiği minik(!) molalarda grubu yakalayabiliyordum. Bu nedenle hemen hiç mola veremeden ve gruptan 5-10 dakika sonra zirveye ulaşabildim. Şiddetli rüzgar nedeniyle zirvede  fazla  kalamadık, bir ortak  fotoğraf çekip dönüşe geçtik. Zaten buradaki kayak tesisi enkazını(!) daha fazla görmek istemiyordum; onu yok kabul edip karlı zirve önünde poz verdim. Bu benim 478. Doğa Yürüyüşüm ve 10. Bozdağ zirve etkinliğim oldu.

Zirveden aşağılardaki kamp kuytusunda mola verdik ve getirdiklerimizi yedik. Burada Ayhan Yörük’ün 2. sürprizini yaşadık: Kar Helvası! Ayhan çantasında getirdiği plastik bardaklara karın kristalli kısımlarından doldurup üzerine de üzüm pekmezi dökerek bizlere ikram etti. Herkes çok beğendi ve tekrar tekrar yediler. Ben pek acele etmedim ve sandviçimi yedikten sonra tadına bakınca bu tatlı içeceğin gerçekten muhteşem bir tadı olduğunu hayretle yaşadım. Zira ne yalan yazayım, kar ve pekmez ne kadar güzel olabilir ki diye düşünmüştüm! Ama yanılmışım; bir daha ne zaman karlı bir tırmanış yaparsam bunu tekrar tatmak isterim.

Etkinliklerde dönüş doğal olarak tırmanıştan daha hızlı olur; ama bizim ekip adeta uçuyor! Neyse ki bütün fotoğraflarımı çıkarken çekmişim; grubu ancak ormanlık bölgede yakalayabildim. Sonradan  anladım ki bunlar gövece koşuyorlar!

Ama haksız değillerdi ve o muhteşem göveç ziyafetinden sonra tatlı bir yorgunluk, tok mideler ve keyifli sohbetlerle İzmir’e döndük.

Çektiğim fotoğraflardan sizin için seçtiğim kareleri ve daha sonra da önceki Bozdağ etkinliklerinden ayıkladığım fotoğrafları aşağıdaki fotogalerilerde izleyebilirsiniz:

Not: Aşağıdaki fotoğrafları, herhangi birine tıklayıp, açılan penceredeki veya klavyeniz üzerindeki ok işaretleri yönünde izleyebilirsiniz.